Metoda 8 Synektyka

Krok 1

Krok 2

Krok 3

Główna idea i jej cel

Synektyka to metodologia rozwiązywania problemów stymulująca procesy myślowe, których podmiot może nie być świadomy. Metoda ta została opracowana przez George'a M. Prince'a i Williama J. Gordona w latach pięćdziesiątych XX wieku.
Termin synektyka pochodzi od greckiego słowa „synectikos”, które oznacza „łączyć”. Lub „łączenie różnych rzeczy w jeden związek”. Synektyka polega na tworzeniu połączeń.
Synektyka została opracowana przez Williama J. Gordona i jego współpracowników w 1961 roku. Jest to bardzo ciekawe podejście do rozwoju innowacji. Początkowa praca z procedurą synektyki polegała na rozwijaniu „grup kreatywności” w organizacjach przemysłowych. Została zaprojektowany dla grupy osób przeszkolonych do współpracy w celu rozwiązywania problemów lub tworzenia produktów. Gordon następnie zaadaptował ją dla dzieci w wieku szkolnym. Kluczowym elementem synektyki jest tworzenie analogii.
Ma nas przenieść do trochę nielogicznego świata. W synektyce możemy połączyć dwie zupełnie różne rzeczy, aby wspólnie odkryć nowe znaczenie. Daje możliwość spojrzenia na sprawy z nowej perspektywy.

Wskazówki dotyczące zastosowania: zakres zastosowania, na przykład podczas pracy z grupą o określonym wieku i składzie; w pracy indywidualnej itp.

Synektyka to sposób na racjonalne podejście do kreatywności i rozwiązywania problemów. „Tradycyjnie proces twórczy rozważa się po fakcie… W badaniu synektyki podjęto próbę zbadania procesu twórczego in vivo podczas jego trwania.”
Według Gordona badania synektyki opierają się na trzech głównych założeniach:
1. Proces twórczy można opisać i nauczyć się;
2. Procesy wynalazcze w sztuce i nauce są podobne i napędzane przez te same procesy „psychiczne”;
3. Kreatywność indywidualna i grupowa są podobne.
Podczas lekcji istnieje wiele okazji do rozwijania myślenia synektycznego. Możesz podzielić się poniższymi przykładami ze swoją klasą i zobaczyć, jakie pomysły dzieci mogą wspólnie wygenerować. Poproś dzieci, aby wymyśliły trzy pomysły na każdy przykład:
Twoja osobowość jest jak płatek śniegu, ponieważ…
Nauczanie jest jak eksploracja kosmosu, ponieważ…
Rekin jest jak torpeda, ponieważ…
Wieloryb jest jak łódź podwodna, ponieważ…
Nauczyciel jest jak wilk, ponieważ…
Klasa jest jak mrowisko, ponieważ…
Wojna domowa jest jak erupcja wulkanu, ponieważ…
Matematyka jest jak masło orzechowe, ponieważ…
Przecinek jest jak konkretny słupek, ponieważ…
Czytanie jest jak nurkowanie w poszukiwaniu pereł, ponieważ…
Nauka jest jak kolejka górska, ponieważ…
To porównanie dwóch rzeczy często prowadzi do tego, że dzieci zadają wiele interesujących pytań, które ujawniają nie tylko podobieństwa, ale także różnice.
Kluczowym elementem synektyki jest stosowanie analogii. Działanie metaforyczne pomaga uświadomić sobie proces twórczy. Metafory ustanawiają związek między jednym miejscem a drugim. Metafora łączy znane koncepcje z nieznanymi lub tworzy nowe, świeże pomysły ze znanych przedmiotów/pomysłów.
Synektyka wprowadza koncepcyjny dystans między uczniem a obiektem. Na przykład: poproś uczniów, aby pomyśleli o krześle jako o koniu lub o wyobrażeniu sobie czasu jako złodzieja. Instruktor zapewnia strukturę, dzięki której uczniowie mogą myśleć o znanej koncepcji w nowy lub nieznany sposób. I odwrotnie, instruktor może również skłonić uczniów do myślenia o znanych rzeczach w znajomy sposób. Na przykład parlament jako targ warzywny. Metafory pomagają uczniom połączyć ze sobą dwa zupełnie różne pomysły i spojrzeć na nie z nowej perspektywy. Strategie synektyczne, które wykorzystują działanie metaforyczne, mają na celu zapewnienie struktury, dzięki której ludzie mogą uwolnić się od konwencjonalnych norm, aby rozwinąć wyobraźnię i wgląd w codzienne czynności.

Rezultaty zastosowania metody, np. zwiększenie możliwości wychodzenia poza standardowe rozwiązania itp.

Jest to twórczy proces nawiązywania połączeń i może być stosowany w każdym programie nauczania.
Synektyczny model nauczania należy do rodziny przetwarzania informacji. Modele przetwarzania informacji kładą nacisk na sposoby wzmacniania wrodzonego ludzkiego pragnienia zrozumienia świata poprzez gromadzenie i organizowanie danych, postrzeganie problemów i generowanie ich rozwiązań oraz rozwijanie koncepcji i języka do ich komunikowania. Synektyka to metoda rozwiązywania problemów; obejmuje twórcze myślenie grupy ludzi. Dokonywanie prostych analogii może stworzyć piękny artykuł. Jest to możliwe dzięki synektyce.
Synektykę można wykorzystać nie tylko do rozwoju ogólnej mocy twórczej, ale także do rozwoju reakcji twórczych w różnych obszarach tematycznych.

Instrukcje dotyczące łączenia metod kreatywności

1. Określ cel
Określ, dlaczego chcesz używać metody rozwiajania kreatywności w swojej pracy i kto będzie ich odbiorcą. To znaczy, określ, jaki jest cel lub cele, znaczenie Twoich działań, publiczność lub beneficjenci oraz dla kogo to się dzieje (na kogo będzie miał wpływ ten rezultat).
2. Przeczytaj
Przeczytaj opis metod i zalecenia dotyczące ich stosowania.

5. Połącz metody
Znajdź i dodaj aspekty biegunowe. Możesz łączyć metody, które są bardziej strukturalne z tymi o bardziej rozrywkowym charakterze - na zasadzie łączenia biegunów. Może to sprawić, że proces będzie emocjonalny i przyjemny, ale jednocześnie ustrukturyzowany. Tak, możesz najpierw wybrać metodę, która Twoim zdaniem jest najbardziej odpowiednia dla Twojego problemu i zadania, a następnie natychmiast określić tę, której wolałbyś nie używać, co podkreśla przeciwne strony. Co więcej, określona polaryzacja może być warunkowa, to znaczy, że sam możesz określić, co jest biegunowe w Twoim przypadku, a co jest przeciwieństwem, z którego chcesz lub nie chcesz skorzystać. Na przykład, jeśli w jednej metodzie jest dużo o połączeniach między elementami, ich szczegółowym opisie, zagłębiającym się w istotę metody i detali, to wybór metody, która będzie rozpatrywać system problemu z góry, jako całość (system jako odrębny element w otaczającym go środowisku), doda to skalowalności w znalezieniu rozwiązania.
6. Czas stosowania
Różne metody wymagają różnego czasu stosowania. Podczas łączenia metod lepiej jest wziąć to pod uwagę, dodając prostszą i ograniczoną czasowo metodę do metody, która jest czasochłonna i trudniejsza w użyciu.

3. Wybierz
Wybierz te meotdy, które najlepiej pasują do Twojego celu i zadań. Wybierając metody, zwróć uwagę na fakt, że można je warunkowo podzielić na kilka grup:● proceduralne, czyli takie, które pomagają odpowiedzieć na pytanie JAK TO ZROBIĆ? Jak zoptymalizować proces? Jak wykonać proces w inny sposób?● horyzontalne, czyli takie, które odpowiadają na pytanie KTO? Z KIM? DLA KOGO? Chodzi o podział odpowiedzialności i wyjaśnienie interesów poszczególnych zaangażowanych stron, a więc kto będzie podejmował się aktywności oraz dla kogo to robimy.● pionowe, związane z pytaniem DLACZEGO? JAKI JEST CEL? CO JEST NAJWAŻNIEJSZE? Chodzi o wyjaśnienie hierarchii w strukturze, istoty problemu i jego rozwiązania, co się na nie składa i co chce się osiągnąć poprzez jego implementację.
4. Uczyń go dokładnym i szczegółowym
Dodaj brakujący aspekt do wektora. W zależności od zadania, jeden z wektorów będzie główny, a pozostałe 2 będą pomocnicze.●Na przykład, musisz rozpocząć proces uczenia się w inny, nowy sposób: wybierasz najbardziej odpowiednie metody dla swojego zadania i odbiorców oraz dodajesz metody dla pytań pionowych i poziomych. Doda to element indywidualizacji do celu tego procesu, a podział zadań dla każdego uczestnika w procesie pomoże określić, kto i do czego będzie przydatny. Tworzy to nawyk myślenia w różnych kierunkach i strukturyzuje proces.●Przykładowo, metoda "Kwitnącego Lotosu" pozwala na określenie wektora pionowego: rozłożenie problemu na części składowe, uszczegółowienie go poprzez zobaczenie całego systemu problemu w tym samym czasie, pokazanie powiązań pomiędzy różnymi elementami i znalezienie rozwiązania dla każdego elementu osobno. Jeśli dodamy poziomą i proceduralną warstwę pytań z metody SCAMPER, rozbudowując podstawowe rozumienie zagadnienia i koncentrując się na tym, czego jeszcze brakuje, co można dodać, jaki aspekt nie został jeszcze ujawniony - otrzymamy jeszcze pełniejszy obraz i rozwiązanie, które obejmie maksymalne wszystkie pola tego samego problemu.

7. Dostosuj pierwotny cel
Podczas całego procesu od czasu do czasu kalibruj pierwotny cel lub cele, znaczenie tego, co się próbujesz osiągnąć i dla kogo, ponieważ w ekscytującej przestrzeni twórczej łatwo jest zgubić oś, na której powinien spoczywać cały proces.
8. Eksperymentuj
Po stworzeniu kombinacji metod ważne jest, aby eksperymentować i być gotowym na zmiany i dostosowanie nowo stworzonego rozwiązania do potrzeb, celów i zadań w jeszcze bardziej użyteczny sposób, ponieważ podczas zatwierdzania pomysłu możemy po prostu zobaczyć fakt, który nie został wzięty pod uwagę. Tutaj możemy wrócić do punktów 4 i 5, dodając aspekty, których brakuje.Uwaga: staraj się wczuć w proces, bądź w nim obecny tak bardzo, jak to możliwe, i pozwól na pojawienie się niedoskonałości i czegoś spontanicznego, ponieważ wyznacznikiem nowości jest Twoje zaskoczenie, poszerzenie przestrzeni i pojawienie się nieoczekiwanych szczegółów, rozwiązań, pomysłów.

Instrukcje dotyczące łączenia metod kreatywności

1. Określ cel
Określ, dlaczego chcesz używać metody rozwiajania kreatywności w swojej pracy i kto będzie ich odbiorcą. To znaczy, określ, jaki jest cel lub cele, znaczenie Twoich działań, publiczność lub beneficjenci oraz dla kogo to się dzieje (na kogo będzie miał wpływ ten rezultat).
2. Przeczytaj
Przeczytaj opis metod i zalecenia dotyczące ich stosowania.
3. Wybierz
Wybierz te meotdy, które najlepiej pasują do Twojego celu i zadań. Wybierając metody, zwróć uwagę na fakt, że można je warunkowo podzielić na kilka grup:● proceduralne, czyli takie, które pomagają odpowiedzieć na pytanie JAK TO ZROBIĆ? Jak zoptymalizować proces? Jak wykonać proces w inny sposób?● horyzontalne, czyli takie, które odpowiadają na pytanie KTO? Z KIM? DLA KOGO? Chodzi o podział odpowiedzialności i wyjaśnienie interesów poszczególnych zaangażowanych stron, a więc kto będzie podejmował się aktywności oraz dla kogo to robimy.● pionowe, związane z pytaniem DLACZEGO? JAKI JEST CEL? CO JEST NAJWAŻNIEJSZE? Chodzi o wyjaśnienie hierarchii w strukturze, istoty problemu i jego rozwiązania, co się na nie składa i co chce się osiągnąć poprzez jego implementację.
4. Uczyń go dokładnym i szczegółowym
Dodaj brakujący aspekt do wektora. W zależności od zadania, jeden z wektorów będzie główny, a pozostałe 2 będą pomocnicze.● Na przykład, musisz rozpocząć proces uczenia się w inny, nowy sposób: wybierasz najbardziej odpowiednie metody dla swojego zadania i odbiorców oraz dodajesz metody dla pytań pionowych i poziomych. Doda to element indywidualizacji do celu tego procesu, a podział zadań dla każdego uczestnika w procesie pomoże określić, kto i do czego będzie przydatny. Tworzy to nawyk myślenia w różnych kierunkach i strukturyzuje proces.● Przykładowo, metoda "Kwitnącego Lotosu" pozwala na określenie wektora pionowego: rozłożenie problemu na części składowe, uszczegółowienie go poprzez zobaczenie całego systemu problemu w tym samym czasie, pokazanie powiązań pomiędzy różnymi elementami i znalezienie rozwiązania dla każdego elementu osobno. Jeśli dodamy poziomą i proceduralną warstwę pytań z metody SCAMPER, rozbudowując podstawowe rozumienie zagadnienia i koncentrując się na tym, czego jeszcze brakuje, co można dodać, jaki aspekt nie został jeszcze ujawniony - otrzymamy jeszcze pełniejszy obraz i rozwiązanie, które obejmie maksymalne wszystkie pola tego samego problemu.

5. Połącz metody
Znajdź i dodaj aspekty biegunowe. Możesz łączyć metody, które są bardziej strukturalne z tymi o bardziej rozrywkowym charakterze - na zasadzie łączenia biegunów. Może to sprawić, że proces będzie emocjonalny i przyjemny, ale jednocześnie ustrukturyzowany. Tak, możesz najpierw wybrać metodę, która Twoim zdaniem jest najbardziej odpowiednia dla Twojego problemu i zadania, a następnie natychmiast określić tę, której wolałbyś nie używać, co podkreśla przeciwne strony. Co więcej, określona polaryzacja może być warunkowa, to znaczy, że sam możesz określić, co jest biegunowe w Twoim przypadku, a co jest przeciwieństwem, z którego chcesz lub nie chcesz skorzystać. ● Na przykład, jeśli w jednej metodzie jest dużo o połączeniach między elementami, ich szczegółowym opisie, zagłębiającym się w istotę metody i detali, to wybór metody, która będzie rozpatrywać system problemu z góry, jako całość (system jako odrębny element w otaczającym go środowisku), doda to skalowalności w znalezieniu rozwiązania.
6. Czas stosowania
Różne metody wymagają różnego czasu stosowania. Podczas łączenia metod lepiej jest wziąć to pod uwagę, dodając prostszą i ograniczoną czasowo metodę do metody, która jest czasochłonna i trudniejsza w użyciu.
7. Dostosuj pierwotny cel
Podczas całego procesu od czasu do czasu kalibruj pierwotny cel lub cele, znaczenie tego, co się próbujesz osiągnąć i dla kogo, ponieważ w ekscytującej przestrzeni twórczej łatwo jest zgubić oś, na której powinien spoczywać cały proces.
8. Eksperymentuj
Po stworzeniu kombinacji metod ważne jest, aby eksperymentować i być gotowym na zmiany i dostosowanie nowo stworzonego rozwiązania do potrzeb, celów i zadań w jeszcze bardziej użyteczny sposób, ponieważ podczas zatwierdzania pomysłu możemy po prostu zobaczyć fakt, który nie został wzięty pod uwagę. Tutaj możemy wrócić do punktów 4 i 5, dodając aspekty, których brakuje.Uwaga: staraj się wczuć w proces, bądź w nim obecny tak bardzo, jak to możliwe, i pozwól na pojawienie się niedoskonałości i czegoś spontanicznego, ponieważ wyznacznikiem nowości jest Twoje zaskoczenie, poszerzenie przestrzeni i pojawienie się nieoczekiwanych szczegółów, rozwiązań, pomysłów.